Wandelingen en soap

Zoals aangegeven vandaag de brochures van het Manilla Visitor Information Centre doorgelopen en er de wandelingen uitgepikt. Dat waren twee voor ons aansprekende tochtjes, één lange en één kortere. Eerst naar het “stadscentrum” gereden en daar in een shop, die alleen op zondag geopend was, even gezellig koffie gedronken. En omdat mensen je dan al een paar keer gezien hebben vragen ze je ook nog of je ‘local’ bent. Gestart met de lange wandeling die ons weer terugvoerde naar onze standplaats op de camping waar een stukje langs de Namoi river gewandeld kon worden. Leuk stukje natuurschoon met een volle rivier wat hier in deze tijd uitzonderlijk is. De stuw zorgde voor flink wat stroming en het was er erg groen. We passeerden hier het broedgebied van de Corella’s en wisten zowaar een broedend koppel te spotten.. Terug kom je dan weer de “stad” in en kunt vervolgens aan wandeling twee beginnen. Op papier was deze veel korter, maar voor natuurliefhebbers veel interessanter. We trokken door metershoog gras langs de rivier, onze ogen en oren gespitst op slangen. Gelukkig niet tegengekomen; wel veel vogels gezien maar het vogelbekdier dat hier ook zijn domicile heeft, hield zich schuil voor ons.
Tijdens de twee volle dagen dat we in Manilla waren hebben we de gehele “stad “ doorkruist en ontdekt dat er veel kroegen en eetgelegenheden zijn. En van dat laatste wilden we vandaag eens gebruik maken en kozen voor het Royal Hotel, waar beneden “traditioneel” en boven Indiaas gegeten kon worden. Wij kozen voor het traditionele gebeuren, wat enigszins op de Engelse stijl geënt was. Twee aparte bar gedeelten en een fraaie eetzaal met keurige zitjes. Ook kon er buiten gegeten worden, waar wij voor kozen. Dat was op een binnenplaats waar een aantal tafels stonden waarvan de grootste reeds bezet was door een aantal “cowboys en cowgirls”. Eigenlijk net Coronation Street of Friends, maar dan op zijn Australisch. Ook de gespreksstof was opwindend; prijzen en resultaten van vee en met name stieren werden uitvoerig uitgewisseld en regelmatig stond iemand op om te zorgen dat de kelen gesmeerd werden. Het postuur van de meesten was zoals dat van Paul de Leeuw, maar dan met dunnere benen en een hoed op. Na ettelijke biertjes stapten ze gewoon in de pick-up om naar hun farm te rijden die zo’n 40 km buiten de stad lag. He eten was overigens voortreffelijk van kwaliteit en bovendien erg veel. Wat dan weer vreemd is dat er geen espresso besteld kan worden; ze hebben alleen maar Nescafé!