Aangekomen

Van Melbourne en ook Tasmanië wordt wel gezegd dat je er de 4 seizoenen op één dag kunt meemaken. Dat hebben we ontdekt! Zondagochtend bleek het in alle vroegte al geregend te hebben en toen wij opstonden stond er een enorme wind en met het oog op de oversteek ’s avonds voorspelde dat niet veel goeds. Op tijd van de camping vertrokken en naar Port Melbourne gereden waar we eerst eens wilden kijken waar we de ferry konden vinden. Daarna de camper aan de boulevard geparkeerd en een fikse strandwandeling gemaakt. En de wind bleef maar aanzwellen en enigszins gezandstraald konden we om half vijf aanmonsteren. Dat is een proces dat o.i. in Nederland/België wat efficiënter verloopt, maar om 19.00 stak de “Spirit of Tasmania” van wal.
Als je goed op de kaart van het zuiden van Australië kijkt, zie je dat de haven van Melbourne aan een ontzetend grote baai ligt, die vervolgens ook onderdeel van een wijde baai vormt. Voordat het schip dus echt op volle zee is, ben je dus al gauw anderhalf uur verder. Voor passagiers een mooie gelegenheid om eerst een aperetief te gebruiken, daarna te dineren en vervolgens wachten op wat er komen gaat. En dan komt de boodschap van de kapitein dat het zwaar weer wordt en hij toch hoopt dat alle passagiers een rustige nacht krijgen. Nou daar had ik als voormalig marineman geen probleem mee en Maja kon snel genieten van een goede nachtrust.
’s Morgens kort na vijven op, licht ontbijten en om half zeven al ontschepen. En ja hoor, het regent maar is gelukkig wel licht. Dus karren maar! Wij hadden de afweging gemaakt om niet eerst oost, maar juist west te doen en dus richting Somerset om daar de A 10 naar de Hellyer Gorge te nemen. Sta je om tien over zeven als boven op een heuvel op Braddons Lookout te vernikkelen van de kou over een drassig Tasmanië te kijken.
Door drukte met een aantal Road Trains die hout vervoerden misten we een tekstkarbord en kwamen er voorbij Oonah plotseling achter dat de weg volledig afgesloen was. Een route over onverharde wegen was geen optie i.v.m. eventuele verzekeringsproblemen, dus helemaal terug. Erg? Nou nee, wel jammer natuurlijk maar we hebben wel twee keer een mooie route gehad. Enfin, terug en via wel verharde binnenwegen over de B18 naar Rosebery. Een route waarvan je zou kunnen zeggen dat deze in de hoge Pyreneeën ligt; smalle wegen met veel haarspeldbochten en dan van tijd tot tijd zo’n grote Mack als tegenligger! Bovendien zelfs natte sneeuw onderweg. In Rosebery is niet veel te doen; een stadje met 1100 inwoners die meestal onder de grond in de mijn zitten. Bovendien is het de plaats met de meeste regenval in heel Tasmanië en dat hebben we geweten. Toch nog even gewandeld en een fraaie waterval bekeken, maar omdat de Rough Guide meldt dat het onwaarschijnlijk is dat men hier wil overnachten maar doorgereden naar Zeehan. Weer een prachtig traject met regen, felle zon waardoor er dampen over de weg liggen en eenmaal aangekomen op de camping ook nog hagel.
De natuur is voor de meeste toeristen de echte reden om naar Tasmanië te komen en inderdaad vinden ook wij het er fantastisch mooi. Aan de andere kant wel wat onwerkelijk omdat je het regenwoud met ertussen grote prachtige varens normaliter in een wat aangenamer temperatuur aanschouwt.