Terug naar het vaste land

‘s Morgens bijtijds op om Launceston te gaan bezoeken. Een ijzige wind vergezelde ons naar het centrum, waar veel fraaie gebouwen staan, voornamelijk voormalige bankgebouwen. Opvallend dat zeker 50 % van de winkels niet geopend was en dat is niet bevorderlijk voor een dynamisch beeld van een stad. Tel daarbij de “mistral” op en wij kwamen tot ontdekking dat we hier verder niets te zoeken hadden. Dus op de Tom Tom de eindbestemming ingetoetst, maar wel voor de route binnendoor gekozen. Leuke plaatsjes doorgereden en in Deloraine gestopt. Daar was een (streek)museum en er was tijd genoeg, dus hier maar naar binnen.. Leuk ingericht en het topstuk uit de collectie was een gigantisch vierluik over de vier jaargetijden van Vivaldi. Het bijzondere was dat dit door bewoners zelf geheel van zijde gemaakt was en destijds zelfs de TV journaals gehaald heeft. Men heeft er zelfs een filmzaal voor ingericht waar het gehele project in een half uur wordt toegelicht. Wij konden het waarderen en hebben zelfs het gastenboek ingevuld.
Dan is het nog maar 50 km naar Devonport; daar nog wat rondgewandeld langs de boulevard en dan is het ook zo weer tijd om je te melden bij “The Spirit of Tasmania”. Dit keer troffen we een zusterschip en het leek net of deze met wat minder stabilisatievinnen was uitgerust, want ondanks de rustige zee was er toch wel wat deining. Dit kwam de slaap van vrouwlief niet ten goede.
Om kwart voor zeven ’s morgens rijd je dan de ferry af en om de spits in Melbourne te vermijden eerst maar even koffie zetten langs de boulevard van Hobson Bay. Vervolgens boodschappen doen om kort na de spits koers te zetten naar Ballarat. Deze plaats word uitvoerig beschreven in de reisgids en staat bekend als historisch bolwerk met name van goudzoekers. Vanmiddag tijdens een korte wandeling een , enigszins vervallen, gedenkteken gezien van de plaats waar destijds het eerste goud gevonden werd. Nu lag er niets meer.