Verder in de wildernis

De camping in Zeehan lag in een fraaie natuur maar bracht een koude nacht. Een paar 4X4 drive avonturiers brachten de nacht in een tentje door en waren ’s morgens gebroken.
Op aanraden van de eigenaresse zijn we voordat we verdergingen eerst de plaats gaan bezoeken. De gids geeft aan dat er in 2010 sprake was van het sluiten van de plaats, die ooit 8000 inwoners telde. Gelukkig is dit (nog) niet gebeurd want het “gat” heeft toch wat aardige bezienswaardigheden. Een fraai museum dat natuurlijk gericht is op de mijnbouw en de treinen die daarvoor nodig waren. Ook is er het Gaiety Theatre, gebouwd in 1898 en destijds het grootste theater in Australië.
Kaartjes voor het museum zijn erg prijzig en een los kaartje voor het theater aanschaffen is niet mogelijk. Voorbij laten gaan dus maar en een bezoek gebracht aan een lokaal etablisement. Deze gelegenheid wordt bezocht door een groot deel van de, voor het merendeel oude, mannelijke bevolking die er dagelijks sterke vissersverhalen vertellen. De zaak is sinds de vijftiger jaren van de vorige eeuw qua inrichting nauwelijks veranderd.
Na dit hoogtepunt in Zeehan via een fraaie route naar Strahan aan de westkust, een plaats waar veel natuurliefhebbers een boottocht door de enorme baai komen maken of één van “’s werelds mooiste treinreizen”. Ook kun je er onder begeleiding een natuurtocht maken die niet geheel van gevaar ontbloot is. Kost dan ook zo’n $ 3.500,- dollar en dan ben je 10 dagen onder de pannen. Overigens zijn er ten zuiden van Strahan geen wegen meer; het gehele gebied is één groot beschermd natuurgebied. Hier nestelt o.a. de Orange Bellied Parrot, een neophema soort die bijna uitgestoreven is. Wij hebben een fraaie wandeling door het regenwoud naar de Hogarth Falls gemaakt; erg mooi met veel grote bomen en varens, maar weinig vogels.
Van Strahan naar Queenstown, een mijnstad die a.h.w. in een maanlandschap ligt als gevolg van de verwoesting die doelbewuste commerciële exploitatie in een kwetsbare omgeving kan aanrichten. Het betreft dan zowel mijnbouw als houtkap en volgens berekeningen duurt het zeker nog 400 jaar voor de natuur weer hersteld is.
Op heel Tasmanië wordt overigens veel hout gekapt ten behoeve van de hongerige Japanse papierindustrie. Daar waar het de Eucalytusbomen betreft heeft men een herplantingsprogramma opgestart. In Burnie aan de noorkust worden jaarlijks 10 miljoen (!!!) nieuwe boompjes gezaaid die door selectie een snelle grote opbrengst voor de Japanse industrie garanderen.