Letterlijk

Het programma voor vandaag, mede tot stand gekomen met hulp van de eigenaar van het caravanpark, zag er behoorlijk vol uit.Echter, het weer gooide weer roet in het eten; vanaf vertrek tot tegen de avond was he één grote regenbui. Het tochtje naar The Gardens, waar we de wandeling vanuit de auto hebben bekeken, en Binalong Bay was natuurlijk mooi, maar eigenlijk wil je ook wel eens uit dat vervoermiddel stappen. Zat er dus niet in en we rijden door naar Pyengana. Bezoeken er eerst een Kaasboerderij (erg druk met o.a. veel Japanse toeristen) en gaan vervolgens via een smal weggetje naar de St Columbis Falls. En waarom eigenlijk? Het begon steeds harder te regenen en we hebben al zoveel watervallen gezien! Maar we waren niet de enigen; zeker twintig anderen trotseerden de plensbuien om door een stuk regenwoud naar een spectaculair schouwspel van een neerstortende watermassa te kijken; 220 duizend liter per minuut. Een kleine drie kwartier later terug bij de campervan hadden we het gevoel een groot deel van die watermassa over ons heen gekregen te hebben. Letterlijk een regenwoud dus. Er valt in dit deel van Tasmanië normaliter 1000mm. regen per jaar. Stukje terug de Tasman Highway op om de afslag naar Goulds Country te nemen, met de houten resten van wat ooit een stadje was. Er was nog één boerderij in gebruik, stonden er twee te koop en het eenvoudige houten kerkje maakte een verlaten indruk. De route vervolgend langs Lottah bleek dit een voor ons voertuig een verboden weg te zijn (geen asfalt) maar goed te berijden mits niet harder dan 30 km. En een fabelachtig mooi gebied, ondanks de regen. Terug op de highway rijden we door een fraaie pas en passeren Weldborough, ooit het centrum van een Chinese mijnbouwgemeenschap. Er staat nog een alleraardigst hotel dat, indien je er de maaltijd gebruikt, een gratis kampeerplek beschikbaar stelt. Voor ons te vroeg en echt aantrekkelijk zag het er ook niet uit. Derby, even verderop, heeft een Tin Centre en Tin Mine Museum en daar wordt veel aandacht geschonken aan de grote populatie Chinese mijnwerkers eind 19e eeuw. Wij zijn alleen even gestopt bij het Chinees gedenkteken om vervolgens door te karren naar Scottsdale waar we op een caravanpark wilden stoppen. Dat bleek niet meer te bestaan en dus door naar Bridport; daar bleek een enorm groot caravanpark, waar in het hoogseizoen 2500 gasten pd vertoeven, nog voldoende plaats te zijn. Ook hier weer een tijdje met de vriendelijke eigenaar gesproken, die ons een leuke route aanprees om onze laatste 2 dagen in Tasmanië af te leggen.