Werelderfgoed

Dan toch maar opstappen uit Manilla. Het was er leuk, relaxed en best aardig weer, maar de activiteiten in de plaats waren “op”. Dus op naar de Barrington Tops.
Op papier niet eens een grote afstand, maar in de praktijk blijkt dan dat je er hier anders over moet denken. Geen vierbaanswegen over vlak land, maar twee baans “Highways” door bergachtig gebied met een belabberd wegdek. Van tijd tot tijd ook nog wegwerkzaamheden en je bent zo een dag kwijt.
Eerst even naar Tamworth, het Nashville van Australië. Niet de eerste keer dat we er waren, maar het is en blijft een fraaie stad. Gewoon wat inkopen doen en koffie drinken want voorlopig is dit weer de laatste grote plaats. Om de Barrington Tops binnen te komen kozen we dit keer voor de oostelijke “aanvliegroute” via Walcha. Ook weer zo’n klein plaatsje maar toch met alle voorzieningen en aardig levendig. Vandaar via de Carrington way naar Gloucester zodat je een groot deel dwars door de Barrington Tops rijdt. Heel apart om te zien: Hoge bergen me ronde toppen zodat je het idee hebt door een heuvellandschap te rijden, maar de motor van de campervan laat anders blijken. 12 % stijgen en afdalen over korte afstand over een slecht wegdek is met name voor de bijrijder “eng”. Begrijpelijk da dit gebied op de werelderfgoedlijst is terechtgekomen en veel mensen van mening zijn dat hier géén mijnbouw moet komen. ( is er in het verleden al op kleine schaal geweest)
Aangekomen in Gloucester direct de camping opgezocht, waar het temidden van fraaie bomen en vogels en aangename temperatuur goed toeven was.